Onze eerste getuigenis uit Nederland, resultaat van onze samenwerklng met Marthen Bakker van Pixels tegen Darmkanker.
Laatste begrafenis van dat jaar was in december ..de 8ste dat jaar … 7 geliefden uit mijn familie en een lieve vriendin, allemaal aan één of andere vorm van kanker overleden. Toen mijn nichtje in december werd begraven vroeg ik mijzelf bijna moedeloos af wie de volgende zou zijn.
Je raad het al ..ik was het zelf. Iedereen kan kanker krijgen, maar ik dacht natuurlijk niet dat ik zelf de volgende patiënt zou zijn. Wel was ik al anderhalf jaar aan het dokteren, had last van mijn darmen en zat niet lekker in mijn vel. Stress, antibiotica kuur, spastische darmen, alles kon de oorzaak zijn van de krampen en de winden die heftiger en erger werden. Op een gegeven moment zelfs zó erg dat ik alleen nog maar wind en water had als ik naar het toilet ging.
Bloed onderzoek wees niets uit. Een echografisch onderzoek werd halverwege gestaakt omdat mijn spastische darmen verschrikkelijk tekeer gingen. Ze konden niets zien als mijn darmen zo tekeer gingen en het zou wel goed zijn. Conclusie: spastische darmen. Een jaar later moest ik voor een geheel ander onderzoek naar het AMC. De internist vroeg mij of ik nog andere lichamelijke klachten had en ik vertelde haar over mijn darmen. Ze verwachte er niet zoveel van, maar ze wilde mijn darmen, als een second opinion, voor alle zekerheid nog een keer laten onderzoeken. Bij een eerste colonoscopie werd al snel duidelijk dat er iets niet goed was. Er werden 15 biopten genomen voor onderzoek.
Ik vond het uiterst interessant dat ik mee kon kijken op de monitor (het roesje begon pas te werken toen alles achter de rug was). Wat ze vonden waren geen poliepen maar een behoorlijke tumor, ik vond dat het wel iets weg had van een koraalrif. De arts zei dat het waarschijnlijk niet iets ernstigs zou zijn gezien mijn leeftijd, maar dat het er wel uitgehaald moest worden. Hij probeerde mij gerust te stellen, maar ik wist meteen dat het kwaadaardig was, dat voelde ik gewoon. Er volgden nog meer onderzoeken: volledige colonoscopie, MRI, bloed etc.
De uitslag bevestigde mijn gevoel: het koraalrif was een kwaadaardige tumor, darmkanker… Nee, ik schrok er niet van, ik ken mijn lichaam vrij goed, wist voor mijzelf meteen al heel zeker dat het foute boel was. En nee, ik vroeg mij niet af waarom dat Mij nou moest overkomen. Na alle zieken en overledenen die ik de afgelopen jaren al had verloren aan kanker in mijn familie en vriendenkring, was dàt voor mij geen vraag. Mijn eerste reactie was eerder, waarom zij allemaal wel en ik niet? Wat ik het allerergste en moeilijkste vond, was dat ik deze keer mijn familie en vrienden moest vertellen dat ik zelf nu ziek geworden was.
Binnen een paar dagen kreeg ik een brief dat de operatie in twee weken zou plaats vinden. Dáár schrok ik wèl van, want ik was nog maar net met mijn eigen bedrijf gestart, alle opdrachten moesten nog afgehandeld worden en moest opdrachten ergens anders onder zien te brengen.
Na twee hectische weken van hard werken, kwam alles tot stilstand in het luxe ziekenhuis bed van het AMC. Daar ben ik de volgende dag geopereerd door Prof. dr. Bemelman doormiddel van zijn specialiteit: laparoscopie.
Geen lelijke rits van boven naar beneden, maar een paar gaatjes en een kleine (bikinilijn)snee. De operatie is fantastisch gelukt en de stoma die ik waarschijnlijk zou krijgen, was door de kundigheid van dr. Bemelman niet nodig. Zo goed als de operatie is gegaan, zo slecht ging het herstel. Ik bleek niet tegen de pijnbestrijding via de ruggenprik te kunnen en reageerde veel te heftig op morfine. Kreeg op de tweede dag ondragelijke krampen in mijn darmen, omdat ze maar niet op gang wilden komen. Nadat ik twee dagen thuis was, begon de ondragelijke pijn in mijn darmen opnieuw, mijn darmen lagen stil, deden niets meer. Om een lang verhaal vol pijn en lijden (vooral voor mijn familie) kort te houden, ben ik met spoed opgenomen. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en kon ik langzaam maar zeker weer opkrabbelen. Zo nuchter als ik de operatie in ging (maakte nog grapjes op de operatietafel), zo moeizaam ging het herstel. Na maanden van kleine stapjes, ben ik langzaam maar zeker weer aan het werk gegaan en heb ik een nieuwe start met mijn bedrijfje gemaakt. We zijn nu vier jaar later.. mijn darmen zijn mijn zwakke plek en wordt natuurlijk regelmatig gecontroleerd.
Nog steeds ben ik de interniste in opleiding waarvan ik de naam niet meer weet, dankbaar dat zij de doortastendheid had om mij nogmaals te onderzoeken. Dankbaar dat degene die de echo maakte en door mijn spastische darmen niet kon zien wat er aan de hand was, door ging tot hij een goede foto kon maken van iets wat hij niet vertrouwde.
Op het moment van ontdekking was ik 44 jaar, een sportief type, fanatiek tegen roken en al 25 jaar vegetariër. Altijd bezig met gezondheid en gezond eten. Kortom iemand waarvan niet verwacht werd darmkanker te hebben of te ontwikkelen.
Door mijn ziekte heb ik twee dingen geleerd : vertrouw op jezelf, luister naar wat je gevoel je ingeeft en …ik stel niet meer uit wat ik nog moet of wil doen, want niets is meer vanzelfsprekend in mijn leven.
