Please, no more Bobby Moore’s. Het is wel degelijk de titel van mijn blog. Niet de “kop” van één of ander Brits boulevardblad. Op het W.K. voetbal werden al heel wat ploegen -en niet de minsten- terug naar huis gestuurd. De Engelsen zijn na de nederlaag tegen onze Belgen blij dat ze voorlopig “gespaard” bleven van Brazilië. Benieuwd of ze Columbia zomaar opzij zullen zetten… En daarmee zijn we bij het onderwerp van deze blog terechtgekomen. De Engelse nationale ploeg, of tenminste één van zijn meest beroemde ‘captains’.
Mijn generatiegenoten zullen zich ongetwijfeld die iconische foto van 30 juli 1966 herinneren. Bobby Moore als 25-jarige kapitein, op de schouders van zijn ploegmaten, bijna 32 jaar geleden. Als kersvers wereldkampioen mocht hij de “Jules Rimet” cup in de hoogte steken. Met zijn goudgele haren, zijn rood shirt, rondgedragen door zijn medespelers. Een ploeg met ronkende namen als keeper Gordon Banks, de broers Jacky en Bobby Charlton en de even legendarische Nobby Stiles. De 4-2 overwinning -na verlengingen- tegen de Duitse ‘Mannschaft’ staat in het collectieve geheugen gegrift. De finale met het doelpunt van Geoff Hurst dat, na de bots tegen de onderkant van de deklat, al dan niet een doelpunt was. Geen doelllijntechnologie in die tijd, maar dat zal de lezer niet verwonderen.
Hij heeft nu zijn eigen fonds. Het “Bobby Moore Fund”, opgericht nadat hij op 24 februari 1993 op 51-jarige leeftijd overleed aan …darmkanker. “Bowel cancer” zoals dat aan de andere kant van het kanaal heet. Dat Pelé, goede vriend van Bobby Moore, op zijn begrafenis een toesprak gaf is een Wiki-weetje.
Bobby Moore, véél te jong heengegaan, net zoals vele anderen het 25 jaar later nog steeds overkomt. Een kwarteeuw geleden was er bij ons nog geen sprake van screening van darmkanker. Je kon darmkanker toen nog niet vroegtijdig opsporen. Hoewel, wie de geschiedenis van de screening van darmkanker kent, zal zich herinneren dat op 13 mei 1993 – nog geen 3 maanden na zijn overlijden- de resultaten verschenen van een grootschalige studie in de States. Een studie die voor de allereerste keer aantoonde dat screening voor darmkanker werkt. Destijds met een iets omslachtiger test, nu 25 jaren later kan het op een eenvoudige (poepsimpele) manier. Je moet het dan natuurlijk wel weten en doen. En daar knijpt het schoentje nog steeds. Nog steeds kennen onvoldoende mensen het verhaal van “de kleine poliep”, nog steeds weten onvoldoende mensen dat er die eenvoudige test met dat “borsteltje” bestaat. “Moore to know” was ook de slogan van een campagne van het Bobby Moore fonds enkele jaren terug… Die slogan kan je anno 2018 nog perfect gebruiken.
Het maakt me eigenlijk niet uit of je het “mascara”-test, schrapertje, stokje of iFOB-test noemt. Het belangrijkste is dat je het doet! En zeker vanaf 50 jaar. Volgens de meest recente richtlijnen uit de States liefst al vanaf je 45ste. De “American Cancer Society” -toch niet de eerste de beste- heeft recent zijn richtlijnen aangepast. Het was groot nieuws in de U.S.A., géén nieuws in Europa. De wetenschap dat steeds meer jongeren door darmkanker getroffen worden, was de aanleiding om hun richtlijnen aan te passen. Vroeger dus….anticiperen! Iets wat mijn buikgevoel al langer aangaf.
In mijn recent opiniestuk in De Standaard heb ik dit ook aangehaald. De kloof met Vlaanderen wordt hierdoor plots 10 jaar! Hoelang gaan we nog wachten tot we de Europese richtlijnen gaan toepassen (screenen vanaf 50 jaar)? Wat in Wallonië kan moet in Vlaanderen toch ook mogelijk zijn? Hoelang gaat het duren vooraleer we ons laten inspireren door de Amerikanen en starten vanaf 45 jaar? Ik hoop dat we niet tot het volgende WK moeten wachten. Maar dat kan ik je echt niet garanderen. De kans dat België nu wereldkampioen wordt lijkt me véél groter dan dat we in 2022 zullen screenen vanaf 45 jaar. En toch zouden we het moeten doen!
Please, no more Bobby Moore’s meer…!
Tot blogs,
Luc Colemont Volg @LucColemont
