Woensdag 9 maart 2016 veranderde mijn leven letterlijk van de één op de andere dag.
In plaats van zelf te rijden in mijn Audi werd ik gereden in een rolstoel…op weg naar een darmonderzoek. Mijn eerste darmonderzoek en de diagnose was er onmiddellijk…ik had endeldarmkanker. De specialist plande direct mijn agenda vol voor het komende jaar met bestraling, chemotherapie, operaties en als laatste fase van het traject enkele maanden preventieve chemotherapie.Van een onafhankelijke, veelzijdige vrouw en echtgenote van 47 jaar veranderde ik in een angstige en onzekere patiënt, van een professional in een leek. Ik wist niet eens wat een endeldarm was.
Het was een verandering op niveau van identiteit.
De diagnose was een schok en tegelijkertijd een bevestiging van hoe ik me de 2 jaren daarvoor voelde. Ik was moe, moe tot op het bot. Iedere ochtend na het douchen zat ik op mijn handen en knieën op de tegelvloer van de badkamer…zo moe. En dan moest de dag nog beginnen. Met make-up en mooie kleren zag ik er steeds goed uit en ik functioneerde. Wist mijn slecht voelen te verbloemen. Ondertussen werd ik een vaste klant bij mijn toenmalige huisarts. Vermoeidheid, steeds ontstoken tandvlees, flauwvallen, me niet lekker voelen. Lang verhaal kort…de diagnose was ‘Chronische hyperventilatie’ en ik kreeg een recept mee voor Lysanxia, een angstremmer.
Tot het moment dat ik bloed zag bij mijn ontlasting… Toen werd ik onmiddellijk doorverwezen naar de darmspecialist en hij voelde meteen al de 1e tumor, direct naast mijn rectum.
Tijdens de eerste opname voor verder onderzoek in het ziekenhuis werd een 2e tumor ontdekt, 15 centimeter hoger, in het sigmoïd. Uitzonderlijk voor een vrouw van net 47 jaar. De bestraling en eerste chemokuur waren succesvol want de tumoren waren spectaculair en sensationeel gekrompen. Deze 2 woorden blijven mijn lievelingswoorden, het zijn de woorden van mijn oncoloog en chirurg. Hun woorden gaven mij vleugels, vertrouwen en veerkracht. Deze 3 V’s had ik nodig voor de rest van het traject want het was geen ‘walk in the park’.
Ik ben nu 5 jaar verder, jaren met ziekenhuisopnames, talloze onderzoeken, gesprekken en vooral veel spanning. Ik moet veel inleveren op verschillende levensvlakken. Als gevolg van de bestralingen en chemokuren heb ik iedere dag pijn en kan niet meer ‘even’ naar het toilet. Iedere avond doe ik een darmspoeling en dat vraagt veel van mijn lijf. Dit is confronterend.
Deze darmspoelingen zijn echter wel mijn redding want hierdoor heb ik weer vrijheid dat, na gezondheid, mijn belangrijke waarde is. Want ik ben maanden incontinent geweest, ik kon alleen met de hond gaan wandelen mits ik een luier aan had en ik zat ongeveer 40 x per dag op het toilet. Dat doet wat met een mens.
Zou ik mogen terug gaan in de tijd, zou ik zaken dan anders aanpakken? Jazeker!
Ik zou mijn kop niet in het zand steken als ik zag dat mijn ontlasting anders was.
Ik zou niet uit schaamte mijn mond hierover houden omdat het geen sexy onderwerp is.
Ik zou zélf, in alle privacy op mijn eigen toilet, een simpele poeptest doen.
Ik zou aan mijn huisarts blijven doorvragen voor verder onderzoek, voor een colonoscopie.
Nu, na alles wat ik heb doorstaan, zie ik een colonoscopie of een simpele poeptest als een cadeau aan jezelf én aan je geliefden.
Maar achteraf praten is gemakkelijk…ik kijk vooruit, kijk naar alles wat ik wél kan en steeds in grote dankbaarheid.
Van harte,
Valence M.
