Dit is het vervolg van het verhaal van de 32-jarige Veerle D. (inmiddels geopereerd) waarop enkele weken geleden zoveel gereageerd werd.
Op 2/9/2015 kwamen mijn man en ik aan in “Gasthuisberg” in Leuven. We kregen een kamer toegewezen en ik moest beginnen aan een darmvoorbereiding. Daar waren we al vertrouwd mee. Dan volgde een tamelijk rustige nacht. Om zes uur kwam de verpleegster zeggen dat ik me nog eens mocht douchen, om zeven uur zouden ze me komen halen om naar het OK te gaan.
In de operatiekamer, moest ik voorover gebogen zitten en kreeg ik een ruggeprik of ook bekend als “epidurale”. Deze zou gebruikt worden om tijdens de operatie de buik extra te verdoven, en erna om de pijnpomp aan te schakelen. Daarna moest ik neer gaan liggen, werden mijn armen vast gegespt, een infuus geprikt in mijn hand en kreeg ik een maskertje op. Al gauw was ik vertrokken naar een ver dromenland.
De volgende vijf uren werkte professor D’Hoore en zijn team hard om de tumor uit mijn lichaam te halen. Er werd daarbij gebruik gemaakt van een tamelijk nieuwe operatietechniek: namelijk “TAMIS TME”. Volledige naam: Laparoscopische (=kijkoperatie) transanale (= het onderste deel van de tumor werd via de anus los gesneden) totale mesorectale excisie (waarbij de volledige buis wordt weg genomen, dus tumor, darm, vetweefsel er rond en ook zenuwen en bloedvaten). De operatie verliep zonder complicaties.
Er werd tijdens de operatie ook besloten een eierstok te verwijderen, gezien deze door de bestraling verkleefd was en cysten begon te vormen. Ook onderging ik een “milthoekmobilisatie” en werd er een pouch aangelegd. Deze pouch is een soort J-vormig reservoir, die ervoor zorgt dat ik niet telkens meteen naar het toilet moet rennen vanaf ik iets voel. Er werd ook een tijdelijk ileostoma aangelegd.
Rond 14u werd ik wakker in de ontwaakzaal. Het ontwaken verliep niet zo vlot. Ik had een probleem met mijn ogen. Ze openen deed veel pijn. Ondertussen is dat na twee weken al beter, na veel zalf, maar het zal nog even duren vooraleer alles weer in orde is met mijn ogen. Ik had vrij veel pijn, maar het is dan ook een operatie die niet te onderschatten is.
Ik weet niet in hoeverre ik echt in detail hoef te treden over de volgende dagen…
Kort samengevat: de pijnpomp zat niet goed (verdoofde mijn benen in plaats van mijn buik), dankzij tussenkomst van de pijnarts en mijn chirurg heeft men het dan opgelost door intraveneus pijnstilling toe te dienen. Eens de pijn onder controle was (na een paar dagen), ging ik pijlsnel vooruit. Na 4 dagen platte rust, begon ik vanaf de maandag te eten en rond te stappen. Met het uur ging ik erop vooruit. Het ileostoma werkte perfect en mijn eetlust was enorm. Mentaal voelde ik me ook heel goed.
Zo mocht ik exact 1 week na deze operatie al naar huis. De bloedwaarden waren perfect, de naad was mooi aan het helen en alles verliep verder zonder problemen. Ik mocht naar huis om verder te herstellen.
De operatie is ondertussen 15 dagen geleden. Met mijn buik is alles in orde, alle wonden genezen goed. M’n spijsvertering werkt goed, al is het wat moeilijker nu ik groentjes mag proberen te eten.
Ik heb alleen erge rugpijn, dit is gekomen door het stilliggen (zo snel teren spieren weg) en ook door een verkrampte houding en het doorsnijden van mijn verticale buikspier. Ik krijg nu kiné en moet veel pijnstilling nemen (voor de rug!). Ik hoop dat dit snel betert, zodat ik goed kan herstellen.
Nieuws van het onderzoek van de tumor heb ik nog niet. Op 30 september hebben we opnieuw een consult met de oncoloog. Ik ben wel dolblij dat de tumor uit mijn lichaam is! Na vijf maanden ziekte, was de tijd meer dan rijp. De ziekenhuiservaring was intens, maar ook mooi op een manier. Zo heb ik contact gehad met Denise en haar man, die op hier mijn getuigenis gelezen hadden! Alles wordt veel intenser beleefd, als je ziek bent!
De kindjes waren heel blij dat ik weer thuis was, en ook ik geniet van het samen lezen met mijn oudste zoon en van het knuffelen met mijn jongste.
Nog een vervolg op het vervolg…
Mvg
Veerle
